Take it, it's for free

Każdy lubi coś dostawać za darmo. Próbkę kosmetyku dołączoną do gazety, kostkę nowej czekolady na stoisku w hipermarkecie czy też idąc trochę dalej - wygrać w konkursie koszulkę lub bon na zakupy. Wszystko otagowane metką ZA DARMO. Czy aby na pewno?

Ktoś mądry powiedział, że ten termin to tylko ułuda dla naszego mózgu. Ot, taki chwyt marketingowy, na który łapiemy się jak młoda rybka na haczyk. Tak naprawdę wartość darmowej rzeczy, którą otrzymujemy, jest wliczona w cenę, jaką będziemy musieli ponieść. Ale o tym zazwyczaj nikt nie wspomina.

Wiecie co jest najważniejsze w tym szaleństwie? Mieć jego świadomość i pozostać sobą. Działać z rozmysłem. Nie pozwolić nikomu wejść sobie na głowę. A jeśli już jesteśmy do czegoś zobligowani, spróbujmy wypełnić obowiązek na swoich warunkach. Tak też można! 

Dlatego zamiast zwykłych recenzji kosmetyków czy fotografowania prezentów na nijakim tle, postanowiłam wykazać trochę inicjatywy i stworzyć kilka zabawnych gifów ze mną. W końcu to blog ze stylizacjami, prawda? Potraktujcie animacje z przymrużeniem oka, tak jak ja traktuję współpracę z firmami, które dały nam prezenty na spotkaniu :-)

Swoją przygodę rozpoczynam od tych najmniejszych, ale najbardziej cieszących oczy świecidełek. Idę na  spotkanie z przekonaniem, że odbędzie się ono bez większych problemów, jednak straszliwie mylę się w ocenie sił wroga. Te piękności okazują się swoistym potworem, z którym muszę stoczyć bitwę na śmierć i życie. Zewsząd uderzają zapięcia, karabińczyki i łańcuszki. Jednak obywa się bez ofiar, gdyż dzielnie odpieram każdy atak... I to przy użyciu jednej ręki!

Po zaciętej bitwie zagrabiam wszystkie precjoza i noszę je dumnie na sobie. WSZYSTKIE NA RAZ. Minimalizm jest przereklamowany, teraz króluje BAROK!

Uciechę dla srok sponsorowali: Diva, FashionHand, CostumeJewellery, E-clover, NaszyjnikImie, VividJewels, Biżuteria Mucha, K&Trend, Pogodnie przez życie oraz Passionroom.

Później wcale nie jest łatwiej. Wkraczam na nieznane tereny kosmetyczne, których złożoność zadziwia mnie po dziś dzień. Zaczynam od Paese, bo... dołączyli mapę. Z mapą łatwiej zwiedzać.

Znużona lekturą, postanawiam udać się w bardziej znane rejony. Najpierw całuśna Anglia (apokalipsa na ustach!), a potem... Polska i słynna Ziaja. Cudze chwalicie, swego nie znacie! :-)

No a w Polsce, jak to w Polsce, barierek brak, więc nie wiadomo skąd na drogę wyskakuje... Jeleń.

Ze strachu włos zjeżył mi się na głowie, później stanął dębem, a na koniec osiwiał. Polecono mi zadzwonić po Pilomaxa - speca od masek. Trochę się zdziwiłam, bo na żaden bal przebierańców się nie wybierałam... 

Zjawia się po chwili, w towarzystwie kolegi po fachu - Biosilka. Mówią do mnie w iście fryzjerskim  żargonie i oferują połączony pakiet usług po promocyjnej cenie. Ulegam im, bo przecież w podróży trzeba też jakoś wyglądać.

Sekundę później leżę odprężona na fotelu, a przy moich włosach krząta się sztab speców. Wtem błogostan przerywa dziki pisk jednej z niewiast. "Waćpanna potrzebuje manikiur i to natychmiast!" - rzecze. Spoglądam na płytkę paznokcia - a tu istna orogeneza i ruchy górotwórcze. Dzwonimy po kolejnego eksperta.

Sprawa się komplikuje, gdy przyjeżdża ich dwóch. Jeden zwie się Donegal, a drugi NeoNail. Rozpoczyna się zażarta dyskusja, której towarzyszy rzucanie mięsem na prawo i lewo. Aby zapobiec rękoczynom, wykorzystuję swoje umiejętności stratega i proponuję kompromis - każdy z nich wymanikiuruje mi po jednej ręce. Następuje pokój, a ja oddaję się chwili relaksu.

Okazuję się, że przysnęłam, a gdy się budzę widzę wpatrzone we mnie cztery pary niewieścich oczu. Imiona ich właścicielek brzmią zgoła egzotycznie: EverydayMinerals, Madame Lambre, The Body Shop oraz Macadamia. Przepiękne reprezentantki płci słabej oferują mi swą dozgonną miłość i wierność. Pozytywnych uczuć nigdy za wiele, więc przyjmuje je, a potem wymykam się chyłkiem. Czas wrzucić coś na ząb.

Błądzę po wielkiej osadzie, a kiszki grają mi żałobnego marsza. Zatracam się w złowróżebnym burczeniu, gdy wtem moje nozdrza zalewa fala zapachów. Podążam za nią i odnajduję owocowy raj, cytrusem i winogronem płynący. Już chcę się uraczyć przepysznie wyglądającym musem Barwa, gdy pojawia się APIS i kaja mnie za takie świętokradztwo. Odchodzę urażona.

Spotykam młodzieńca o imieniu Floslek, który okazuje się być lekiem na całe zło. Zapoznaje mnie z całą swoją rodziną i wspólnie biesiadujemy do białego rana.

Następnego dnia stwierdzam, że czas wyruszyć w dalszą drogę. Jem pożegnalne śniadanie z Elfrodo, który opowiada mi o swojej podróży, jakimś pierścionku, hobbitach i wielkim oku. Puszczam te brednie mimo uszu i odchodzę.

Już chcę odchodzić, gdy uświadamiam sobie, że nie mam odpowiedniego odzienia. Wchodzę do pierwszego lepszego sklepu dla turystów i kupuję sobie koszulkę z napisem w ojczystym języku tej osady. W duchu modlę się, aby napis nie znaczył nic obraźliwego. Sprzedawca o imieniu Koszulki DGT miauczy na mój widok, więc płacę i uciekam gdzie pieprz rośnie.

Koszulka niestety zakrywa mi tylko pół tyłka, więc postanawiam uwić sobie spódnicę z Mosquito'wych róż. 

Czym byłby wędrownik bez kubka i sakwy? Dzięki uprzejmości X-MODA.

Na koniec daję się ponieść zakupowemu szaleństwu i kupuję sobie prześliczne spinki do butów u Coquet. Dopiero później zauważam, że nie mam butów. 

Podróż trwa jeszcze trochę, aż w końcu trafiam do domu. W skrzynce czekają na mnie listy od moich przyjaciół, których poznałam na szlaku swojej wędrówki. Piszą niewiele, same dziwne znaczki i cyferki, ale cieszę się, że o mnie pamiętali. (Reserved, StyleUp, Sonho).

THE END!

koszula: sh

bransoletka: wygrana w konkursie :-)