Getting older

Tak się złożyło, że zeszłotygodniowy moment przemęczenia zbiegł się w czasie z moimi urodzinami. Świetna okazja do melancholijnych przemyśleń. Dwadzieścia jeden lat to niby niedużo, aczkolwiek wystarczająco, by mieć już pewien plan na życie. Ja przygotowałam swój już dosyć dawno, gdyż wychowywana w gronie dorosłych zawsze byłam ciut bardziej odpowiedzialna od rówieśników  Jednak zaczęłam się zastanawiać - dokąd tak biegnę? Czemu się tak wszystkim stresuję i nakładam na siebie tak ogromną presję? Czy nie da się osiągnąć tych wszystkich celów, nie rezygnując z życia towarzyskiego i chwili odpoczynku? Czy dorosłość musi mieć takie ciemne odcienie?

Otóż nie! Wszystko zależy od podejścia. Wcześniej myślałam, że wypruwając sobie żyły, osiągnę więcej niż pozostali. Może i racja: zdobędę lepszą pracę, będę zarabiać więcej i stanę się niezależna finansowo. Jednak nigdy nie zastanawiałam się nad tym, ile jednocześnie stracę... 

Dlatego uważam, że dorastanie, czy popularne 'starzenie się' jest dla nas takie dobre. Gdy byłam młodsza nie potrafiłam dojść do takich mądrych wniosków; dzisiaj - gdy jestem bogatsza w doświadczenia - rachunek zysków i strat przychodzi mi z łatwością. W ciągu długich dwudziestu jeden lat tak wiele się nauczyłam o sobie, otoczeniu, świecie. Uśmiecham się z radością na myśl o tym, ile jeszcze rzeczy czeka, aż je odkryję. A jeśli 'starzenie się' to związany z tym efekt uboczny, hm, niech tak będzie! Ja mam zamiar iść przez życie z uśmiechem i nawet mając osiemdziesiątkę na karku - być młoda duchem.

sukienka: lokalny sklep

marynarka: sh

torebka: KiczCollection

buty: h&m