Let the grief inside

Dwa dni temu miałam kryzys wiary we własne możliwości. Złożyło się na niego kilka czynników i sytuacji, które jedna za drugą utwierdzały mnie w przekonaniu, że nie jestem dość dobra. Trwało to jakiś tydzień, aż wczoraj nastąpił punkt kulminacyjny i moje podłe samopoczucie osiągnęło apogeum.

I choć wiedziałam, że kryzys szybko minie (jak wszystkie moje gorsze dni), tamtego wieczoru chciałam się pogrążać w swoim żalu. Postanowiłam nie uciekać, wręcz pozwoliłam mu wypełnić każdą najmniejszą komórkę mojego ciała. Stałam się jednym wielkim kłębkiem smutku i rozpaczy. 

Pomyślicie - jaki w tym sens? Odpowiedź jest bardzo prosta: oczyszczenie. Zamiast blokować lub próbować zaprzeczać niektórym uczuciom, należy się z nimi oswoić. Stawić czoła wrogowi, zajrzeć mu w oczy, dobrze poznać jego zamiary, a następnie pozwolić mu odjeść.

Byleby tylko proces nie trwał zbyt długo! W przeciwnym wypadku efekt będzie daleki od zamierzonego. Możecie to porównać do tonięcia. Dno jest potrzebne, ale tylko po to, żeby się od niego odbić. Nie można przebywać pod wodą zbyt długo, bo hm, no cóż, utoniecie.

Tego wieczoru narzekałam kilka godzin, aż świat stał się nadzwyczajnie okrutny, ludzie hiperbolicznie podli, a niebo najbardziej szare i ponure. Wtedy powiedziałam DOŚĆ. I postawiłam sobie wyzwanie: przez cały dzień wymieniać rzeczy, w których jestem dobra. I wiecie co? Podziałało  Zapisałam długą listę, a z każdym kolejnym punktem odzyskiwałam wiarę w siebie. Dzisiaj znowu pływam na powierzchni, mrużąc oczy od rażącego słońca. A wy? Pływacie ze mną czy brodzicie w mule?

spodnie: Vero Moda

bluzka: StreetOne (sh)

płaszczyk: odziedziczony

biżuteria: katherine.pl

buty: allegro (biuty-pl)